We verlaten het gezellige Stilo en rijden de bergen in naar Serra San Bruno. Een prachtige tocht door het Sila gebergte met vele haarspeldbochten, flinke kuilen in de weg en prachtige bossen. Gelukkig komen we niet te veel tegenliggers tegen, de wegen zijn hier soms ontzettend smal.

We stoppen bij het Museo della Certosa di Serra San Bruno. Hier maken we kennis met San Bruno en de orde die hij stichtte. San Bruno (1030-1101) is een monnik geboren in Keulen. Hij is de stichter van de tweede Kartuizerorde, waar we ook een Certosa van hebben bezocht in Padula. De eerste orde werd in 1084 gesticht vlakbij het Chartreuse-gebergte in Frankrijk. Hier komt ook de Engelse term “Charterhouse” uit voort. De kleur Chartreuse heeft zijn naam ook te danken aan de monniken en hun groenige, zoete kruidenlikeur die ze sinds 1737 maken. In het museum is deze ook te koop.

Het Certosa Serra San Bruno werd gesticht in 1091 in een bijzonder regenachtige zone van het Serre-gebergte. De omgeving is hier dan ook prachtig groen. Het originele charterhuis werd bijna volledig verwoest door de aardbeving in 1783, daarna is het in de 19^e en 20^e herbouwd. Er wonen hier nog steeds monniken, zij leven in stilte. Alleen op zondagmiddag en met feestdagen eten zij samen en mogen ze samen praten, de rest van de tijd werken en bidden ze in stilte.

Iets verderop ligt de Chiesa di Santa Maria nel Bosco, dit is de kerk waar San Bruno in 1101 stierf. Je vindt hier nog de grot waar hij zich terugtrok om te bidden en de vijver met in het midden een standbeeld van de heilige in gebed. De overlevering vertelt dat hier de overblijfselen van San Bruno liggen en dat toen ze opgegraven werden om naar zijn rustplaats te worden overgebracht, er een bron begon te stromen die nu de vijver voedt. Het is wel een mooie, rustieke plek om te bezoeken.

Daarna rijden we door naar het plaatsje Serra San Bruno. Dit dorpje heeft een religieuze oorsprong en ontleent zijn naam aan de heilige. De gebouwen hebben nog steeds hun 18^e eeuwse kenmerken behouden. Je vindt hier nog heel veel kerken, die bijna allemaal gebouwd zijn na de aardbeving van 1783. We lunchen hier voordat we verder rijden door de bergen. Een prachtige tocht, de bossen verdwijnen langzaam en er komen ontelbaar veel olijfbomen voor terug.

We stoppen nog even in Squillace waar een mooi kasteel ligt, helaas is dat ’s middags gesloten. Dus rijden we verder naar het volgende plaatsje, Stalettì. Hier ligt Bar Jolly, waar ze heerlijke granita hebben. Zelfs ik neem een granita met de smaak vijg, en hoewel ik geen fan ben van dit soort zoetigheid, smaakt het me prima.

We vervolgen onze weg naar de kust, de Costa Degli Aranci, aan de Ionische zee. Het is een hele andere kust dan bij de Tyrreense zee. Geen steile rotsen, maar lange, witte stranden. Deze kuststreek wordt ook wel de Riviera di Nausicaa genoemd, een verwijzing naar de naam van de mythologische koningsdochter Nausicaa uit Homerus’ Odyssee. Met haar vader, koning Alcinoüs van de Phaeken, woonde zij op een eiland in de Golf van Squillace. Wanneer Odysseus als schipbreukeling op het eiland aanspoelt, wordt hij door Nausicaa geholpen en gastvrij ontvangen. Zijn ontmoeting met haar is de aanleiding voor de raamvertelling waarin Odysseus al zijn avonturen deelt.

Eind van de middag komen we aan bij onze eindbestemming, agriturismo Borgo Santa Lucia. Deze keer zitten we niet in een plaatsje maar in het buitengebied. We hebben een leuk appartementje tussen de olijfbomen. We genieten van de jonge katjes en de ezel Brunella. Voor het eten was het nog even lastig. De eerste zaak waar we naartoe wilden was dicht. Daarna doorgereden naar het volgende dorp, maar daar konden we ook niet terecht, bij de ene was alles gereserveerd, bij de andere was er een feest voor een 30-jarige. Dus maar een pizza gegeten bij de afhaal pizza. Smaakte toch wel goed en personeel was ook vriendelijk. Maar daardoor wel vroeg terug op de agriturismo.