De weersvoorspellingen voor vandaag waren niet zo goed, er was kans op regen. Daarom besloten we om naar Catanzaro te gaan.

Maar eerst wilden we even stoppen bij het Museo Meridionale della Lambretta. Een klein museum met scooters uit de jaren 60 en 70. Dit lag toch op de weg naar Catanzaro. Op de website stond aangegeven dat het open was, maar helaas. Niemand te bekennen en de poorten allemaal op slot.

Catanzaro is de hoofdstad van de regio Calabria. Calabria is onderverdeeld in 5 provincies met gelijknamige hoofdsteden: Catanzaro (waarvan de hoofdstad dus ook de hoofdstad van de hele regio is), Cosenza, Crotone, Reggio Calabria en Vibo Valentia. Catanzaro wordt ook wel de "stad tussen 2 zeeën" genoemd omdat het op het 5 km smalle landsdeel tussen de Tyrreense zee en de Ionische zee ligt.

We parkeren de auto ergens onderaan de stad, met een busje wordt je naar het centrum gebracht. Het weggetje naar de parking toe is ook echt weer wat voor mij, heel smal, tweerichtingsverkeer, overal geparkeerde auto's. Gelukkig dat ik niet hoef te rijden, dan zouden we echt nergens komen.

In de stad slenteren we wat door de hoofdstraat, overal winkels en barretjes. En overal auto's, onvoorstelbaar hoe er daar gereden wordt. We bezoeken de Chiesa di San Giovanni, zien de fontein Il Cavatore die is gewijd aan de steenhouwers uit de omgeving en kijken uit over de Ponte Fausto Bisantis, een brug uit 1962. In dat jaar was dit de een na grootste brug van gewapend beton met 1 boog. Destijds een hele mijlpaal voor Italië.

Natuurlijk wilden we ook gaan lunchen in Catanzaro. Walter had een leuk lokaal zaakje gevonden, dit stond goed aangeschreven. Dus wij daarnaar toe. Het was gezellig druk met Italianen, werklui, zakenlui en een enkele Italiaanse toerist. En wij natuurlijk. Het restaurantje stond bekend om de Catanzaro specialiteit Morzello. Nou kon ik me tot nu toe goed redden met mijn kleine beetje Italiaans, maar het meisje hier sprak met zo'n vet dialect dat ik er niets van kon verstaan. En ze spraken geen Engels. Maar wacht, een ander meisje zou haar vriend wel even halen, die sprak wat Engels. Nou viel dat ook tegen, hij sprak nog slechter Engels dan ik Italiaans. Hij probeerde uit te leggen wat Morzello was, maar ik verstond Cole in plaats van Cow. Hij zag ons twijfelen en stelde voor om een klein beetje te halen zodat we het konden proeven voordat we het bestelde. Het beste idee ooit!!

Binnen een paar minuten kwam het op tafel en ik had al meteen, dit ga ik niet eten! Walter heeft een klein stukje geproefd maar wilde verder ook niets. Wat is Morzello dan. Morzellovan Catanzaro is voor het eerst gemaakt door een weduwe genaamd Chicchina, die moeite had om haar kinderen te voeden. Eén dag voor Kerstmis werd ze ingehuurd om een binnenplaats schoon te maken, waar kalveren van welgestelde mensen waren geslacht. Terwijl Chicchina haar gang ging, het bloed schoonmaakte en het weggegooide slachtafval verzamelde, kreeg ze een idee.In plaats van het slachtafval weg te gooien zoals voorgeschreven, kon ze het gebruiken voor haar kerstdiner. Dit slachtafval bestond uit longen, slokdarm, milt, hart en maag. Ze zou een vleessoep maken. Ze sneed de diverse kalfsingewanden in kleine stukjes ( morzha morzha in het Catanzaro-dialect), die ze kookte in water met tomaten, peperoncino, zout, oregano en laurierblaadjes. En de morzeddhu werd geboren ( morzello in het Italiaans). Je eet dit gerecht met een speciaal brood.

Wij hebben het maar bij een spaghetti Bolognese en tomatensalade gehouden. Dat leek ons beter. Maar wel weer een hele ervaring rijker. En we snappen nu beter wat er wordt bedoeld met La Cucina Povera.

Op de terugweg zijn we nog even langs Catanzaro Lido gereden om een stukje over de boulevard te lopen. Maar dan merk je wel dat we laat in het seizoen zitten. Alles is gesloten, de strandtenten met bedden zijn opgeruimd. Daarna terug gereden naar ons agriturismo.

Nu nog iets zoeken om vanavond te gaan eten, dat valt niet mee op een maandagavond. Gelukkig was er op 10 minuten rijden vanaf Borgo Santa Lucia een ristorante/pizzeria geopend, San Marco. Tot onze grote verbazing was het er nog rustig toen wij aankwamen maar binnen no-time zat de hele zaak vol. Echt zo'n Italiaans restaurant, wit ingericht, TL-verlichting, TV aan maar goed eten. Een leuke afsluiting van deze dag.